IN VITRO – PODSTAWOWE INFORMACJE

.

Pierwszego sztucznego zapłodnienia dokonano pod koniec lat 70. XX wieku, kiedy to dwaj angielscy naukowcy R.G. Edwards i P.C. Steptoe doprowadzili do poczęcia embrionu ludzkiego w warunkach laboratoryjnych oraz jego implantacji w organizmie matki. W wyniku przeprowadzonego zabiegu, 25 lipca 1978 roku, w Royal Hospital w Oldham koło Manchesteru, przyszła na świat Louise Brown – pierwsze w historii „dziecko z probówki”. W następnych latach w wielu innych krajach podjęto próby mające na celu doprowadzenie do powstania ludzkich embrionów w warunkach pozaustrojowych i do uzyskania ciąży a następnie do urodzenia dziecka. Np. we Włoszech i w Australii dokonano tego w roku 1980, a we Francji – w roku 1982. W Polsce pierwsze „dziecko z probówki” urodziło się w 1987 r. w Instytucie Ginekologii i Położnictwa prof. Mariana Szamatowicza w Białymstoku; obecnie zabiegów dokonuje się w kilkudziesięciu ośrodkach na terenie całego kraju. Oblicza się, że w skali całego świata, jak dotąd, około 5 mln dzieci urodziło się wskutek zastosowania jednej z metod wspomaganej prokreacji.

♦

Sztuczne zapłodnienie in vitro (ang. in vitro fertilisation, IVF; łac. in vitro, dosł. „w szkle”) – polega na doprowadzeniu do zapłodnienia komórki jajowej przez plemnik poza organizmem kobiety, w warunkach laboratoryjnych, poprzez zastosowanie jednej z kilku odmian tej metody.

Cały proces sztucznego zapłodnienia rozpoczyna się od hormonalnej stymulacji jajników w celu uzyskania tzw. hiperowulacji, czyli produkcji przez jajniki kobiety kilku, kilkunastu komórek jajowych w jednym cyklu. Po kilkudniowym przygotowaniu, od kobiety pobierane są oocyty. Pobrania dokonuje się za pomocą igły która wprowadzana jest do jajników pod kontrolą obrazu USG. Pobrane komórki jajowe przenosi się do odpowiedniego roztworu w probówce, zbliżonego do środowiska naturalnego. Równolegle pobiera się od mężczyzny nasienie, które zostaje odpowiednio przygotowane (przepłukuje się je i rozcieńcza roztworem soli). Po kilku godzinach od momentu punkcji jajnikowej łączy się komórki jajowe z plemnikami, zaś niecała dobę później dokonuje się analizy i oceny, czy cały zabieg doprowadził do zapłodnienia. W przypadku pozytywnym zygoty zostają pobrane i umieszczone w nowym środowisku, pozbawionym plemników, w którym pozostają przez następny dzień. Po około 42-52 godzinach od momentu zapłodnienia 1, 2 lub w wyjątkowych przypadkach 3 embriony, w stadium 4-8 blastomerów, transferuje się do jamy macicy. Pozostałe embriony zamraża się w celu ewentualnych dalszych prób sztucznego zapłodnienia.

W niektórych przypadkach – np. gdy plemnik nie może przedostać się przez osłonkę przejrzystą (zona pellucida) wokół komórki jajowej – wykonuje się dodatkowo mikromanipulacje wspomagające, np. ICSI. Obecnie zabieg ICSI wykonywany jest bardzo często.

.

Wskazania do in vitro:

• obniżone parametry nasienia,
• niemożność wywołania owulacji,
• niedrożność jajowodów,
• endometrioza,
• niepowodzenia przy wykorzystaniu innych metod wspomaganego rozrodu,
• niemożność określenia przyczyn niepłodności (niepłodność idiopatyczna).

.

Więcej informacji na ETAPY I PRZEBIEG IN VITRO.

.

.