IN VITRO A JUDAIZM
Żydowskie prawo religijne nie ma jednoznacznego zdania na temat zapłodnienia in vitro (poza organizmem kobiety; dosłownie „w szkle”). W judaizmie pojawia się wiele stanowisk rozpatrujących szczegółowo tę metodę i jej konsekwencje.
Dominują trzy poglądy:
- Zapłodnienie in vitro jest dozwolone, jednak wszystkie elementy tego procesu (jajeczka, sperma) muszą pochodzić od małżeństwa, które stosuje tę metodę zapłodnienia, a sperma powinna zostać uzyskana podczas stosunku seksualnego.
- Zapłodnienie in vitro nie jest dozwolone, ze względu na niszczenie nasienia (na podstawie halachicznego zakazu wyprowadzonego z Bereszit 38, 9-10) (orzeczenie rabina Yehudy Kalmana Marlowa z Nowego Jorku).
- Zapłodnienie in vitro jest dopuszczalne niezależnie od tego, kto jest dawcą jajeczek i spermy. Jednak w przypadku, gdy dawczyni jajeczka nie jest Żydówką lub kobieta rodząca nie jest Żydówką – czyli w narodziny dziecka zaangażowane są dwie kobiety (dawczyni jajeczka i ta, która jest w ciąży) – wymagana jest odpowiednia konwersja dziecka na judaizm (orzeczenie rabina Mordechaja Eliyahu, byłego Głównego Sefardyjskiego Rabina Izraela).
Bardzo poważne zastrzeżenia (choć nie halachiczny zakaz) budzą jednak takie przypadki stosowania techniki in vitro, gdy zapłodnione jajeczko kobiety zostaje umieszczone w macicy innej kobiety, która nie ma być później matką. Były Główny Rabin Wielkiej Brytanii Immanuel Jakobovits stwierdził: „Używanie innej kobiety jako »inkubatora«, a następnie odebranie jej dziecka, które nosiła i urodziła za opłatą, jest oburzającą degradacją macierzyństwa i obrazą ludzkiej godności” (Immanuel Jakobovits, Human Fertilization and Embryology – A Jewish View).
Ponieważ istnieją trzy, różniące się od siebie rozstrzygnięcia, decydujący głos ma konkretny rabin, rozpatrujący uwarunkowania szczegółowych przypadków, z którymi zwracają się do niego po radę osoby zainteresowane zapłodnieniem in vitro.